LA VIDA

La vida es un momento... Un momento todo tuyo, disfrútalo en su totalidad... Que nada de lo que crees que te pertenece te detenga...

Si sueltas la cabra, ¿a donde va?

miércoles, 23 de junio de 2010 ·

Pues se va al monte... A pesar de estar apuntado al Triatló de la Vila, yo sólo veo montaña, que le vamos a hacer.

El domingo me sonó el despertador a las 5:20, el desayuno de siempre y la misma rutina de siempre antes de salir a una carrera. Fui a buscar a Vicente a las 6:30. Nos esperaban 90 minutos de carretera antes de llegar a Saldes.

Esta carrera siempre la había tenido como una carrera que debía de hacer, fuese cuando fuese, pero tenía que hacerla. Sin embargo, 13 km creía que no sería para tanto, lo subestimé, cualquier vídeo, fotografía que puedas ver no puede representar lo que yo viví este domingo en el Pedraforca.

Hoy tengo tantas agujetas como cuando hice el maratón de la Vall del Congost después de 42 km de montaña con 6000 m de desnivel acumulado.

Cuando en una de las curvas de la carretera que nos llevaba a Saldes apareció el Pedraforca, aluciné. Majestuosa piedra en medio de un bosque de montañas verdes. Y allí la Tartera en medio esperando a que 300 locos coronasen el punto más alto para tirarse por ella, y cuando digo tirarse es literal.

Se da la salida a las 9:00 en punto, empiezo con mucha tranquilidad más de lo que estoy acostumbrado y me encuentro metido en varios embudos hasta que empieza a estirarse el pelotón. A Vicente lo perdí en la salida, ya no sabía si estaba por detrás o por delante. Los primeros 5 km nada que fuese diferente a otras carreras de montaña.

Atravesamos una carretera, y a partir de aquí había que tener mucha concentración porque habían muchas raíces, y cualquier tropezón podría ser fatal. Llegué a odiar las raíces.

Empezamos a cruzarnos con pedruscos intercambiando con senderos repletos de raíces. Cuando quise darme cuenta ya estaba grimpando, al principio habían muchas piedras sueltas, pero poco a poco empezamos con solamente roca, helada como un témpano y mis dedos dormidos. Mientras grimpaba por la roca hubo varias veces que miré hacia atrás (do not look backward) y sentí una espécie de pánico porque iba directo a la boca del lobo. Miedo, terror, ... que sensación, pero en el fondo me gustaba. Cuando coroné el punto más alto, me dije por fin se acabó grimpar, pero ahora había que grimpar hacía abajo, un tramo super técnico antes de empezar con la tartera.


Después de acabar la bajada técnica empieza un sendero pero con mucha pendiente que te hace coger velocidad peligrosa. Cuando empieza la tartera, no tardo ni un segundo y me voy al suelo de culo y avanzo varios metros. No aguantaba ni dos segundos de pie y volvía a ir al suelo, y así una y otra vez hasta que empecé a cogerle el truco, amorré el cuerpo hacia atrás e iba levantando los pies que se me hundian justo por encima de los tobillos. Se me quedó grabada una imagen de los corredores ocupando todo el ancho de la tartera, nos divertíamos como niños jugando en el tobogan de la plaza. Pero aquí no acaba todo, cuando se acaba la tartera empieza los senderos con gran desnivel todavía y que sensaciones más raras tenía en los cuadríceps, yo quería pero mis cuadríceps no, mis piernas no respondían a lo que yo les mandaba.

Poco a poco fui entrando en senderos y pistas con menos desnivel hasta "aterrizar" en Saldes con un tiempo de 2h31'33".

Allí ya estaba el águila del Pedraforca esperándome con un vaso de coca-cola en la mano...

Después del bocata, anunciaron mi dorsal por megafonía con un dorsal premiado con un portabidón SALOMON.

4 comentarios:

vice " El Aguila" dijo...
23 de junio de 2010, 9:53  

jajajaja muy buena cronica...pero lo del vaso era imposible, no podia ni sostenerlo, espero que no me odies toda tu vida por llevarte a estos sitios...jajaja

tengo que buscarte otro reto a ver si terminamos de desvirgarte jejeje

Alex dijo...
27 de junio de 2010, 23:03  

Enhorabuena Josele por la experiencia y mil gracias por compartirla.

Bravo!!

Fer Panama dijo...
2 de julio de 2010, 20:42  

Hola Josele, soy un compañero del BRT, vallisoletano pero residente en Panama. No conocia tu blog y me pareció muy chulo, asi que con tu permiso me suscribo.

Me gustan como a ti las carreras de montaña, aunque veo que esa última que hiciste estaba pero bien peligrosa, madre mía, que desniveles, solo de verlo da miedo de irse para abajo. Yo estoy preparando un 45 km acá en trillo, pero no es nada comparado con lo que tu corres.

Un saludo y nos seguimos leyendo,
FER

Unknown dijo...
4 de julio de 2010, 17:39  

Josele: amigos comunes, carreras comunes y viviendo en el mismo pueblo y sin conocernos.
Seguimos en contacto.

NUTRICIÓ ESPORTIVA ONLINE

ROSA MODA INTIMA

ESOS LOCOS QUE CORREN (MARCIANO DURAN)

Yo los conozco. Los he visto muchas veces. Son raros. Algunos salen temprano a la mañana y se empeñan en ganarle al Sol. Otros se insolan al mediodía, se cansan a la tarde o intentan que no los atropelle un camión por la noche. Están locos. En verano corren, trotan, transpiran, se deshidratan y finalmente se cansan… sólo para disfrutar del descanso. En invierno se tapan, se abrigan, se quejan, se enfrían, se resfrían y dejan que la lluvia les moje la cara. Yo los he visto....

ESTADÍSTICAS


LA FOTO

LA FOTO

ULTRAFONS ANDORRA 2004

ULTRAFONS ANDORRA 2004

MI PRIMERA Mm

MI PRIMERA Mm
12H58'

CURSA DE L'ALBA 2005

CURSA DE L'ALBA 2005

CAN MERCADER 2006 MMP 10KM

CAN MERCADER 2006 MMP 10KM

MARATÓ DEL CONGOST 2009

MARATÓ DEL CONGOST 2009

EXTREME MAN 226

EXTREME MAN 226

TRAVESÍA SITGES 2,2 KM

TRAVESÍA SITGES 2,2 KM

MARATÓN BARCELONA 2007

MARATÓN BARCELONA 2007
2H58'59"

CURSA DE LA TARDOR 2011

CURSA DE LA TARDOR 2011

LA CURSA DELS NASSOS 2008

LA CURSA DELS NASSOS 2008

II CRONO CAN XANDRI

II CRONO CAN XANDRI

TRIATLÓN OLÍMPICO GAVA'11

TRIATLÓN OLÍMPICO GAVA'11